Aller au contenu

Page:Leibniz-en.francais-Gerhardt.Math.1a7.djvu/524

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
119

Itaque cum a est 42 et x requiritur integer, problematis solutionem non succedere oslensum est.

Superesl ut solvendi problematis modum quaeramus, cum a datus est fractus, x autem est integer*, item cum a est integer, x auiem permissus est fractus ; ac denique cum a est fractus et x etiam permissus est fractus. Sed haec nunc persequi non vacat. Tantum paucis annotare placet, posito a integro, x autem fracto, positisque integris b, c, q, u, v fore a=bc, x=buu :qq, q=v :qu et bu44-cq4—vv, ita tamen ut b possit esse unitas, sed q erit numerus integer unitate major. Erunt autem c et u, b et q, u et q, v et u, primi inter se. Et numeri fracti x et y, ad minimos terminos fractionum reducti, non quidem habent communem denominatorem, habent tamen denominaloros, quorum est communis divisor. Numeratores autem ipsius x et ipsius y non possunt habere communem divisorem , nisi si quem habent communem cum ipso a. Itaque dato numéro integro a=bc, ut haberi possit x-J-—= yy, quaeruntur integri u et q, primi inter se, et u primus cum c, et q primus cum b, tales, ut fiat bu*+cq* aequalis quadrato cuidam vv, nec problema solvi potest, quia u et q quales diximus inveniantur. Sufficeret autem inveniri per tentationes numero definitas, ut supra articulo 14.

__________


X.
OBSERVATION NOUVELLE DE LA MANIÈRE D’ESSAYER SI UN
NOMBRE EST PRIMITIF
.
(Aus einem Briefe Leibnizens an den Herausgeber des
Journals des Savans. Février 1678.)

J’ai fait quelques observations sur les nombres primitifs, qui sont de conséquence, à mon avis, pour la perfection de la science des nombres, dont on appelle primitifs ceux qui ne peuvent être