amas sian mastron kaj obeas al li. — Qu’il vienne avec ses amis. Li venu kun siaj amikoj.
Mais, si le possesseur de la chose déterminée ou représentée par son, sa, ses, leur, le sien, la sienne, les siens, les siennes, les leurs, n’est pas le sujet de la proposition, il faut employer lia, ŝia, ĝia, ilia, selon les cas.
Exemples. — J’ai vu mon ami et sa femme. Mi vidis mian amikon kaj lian edzinon. — Cette femme est venue me trouver hier pour que je lui rende ses lettres. Tiu virino venis al mi hieraŭ por ke mi redonu ŝiajn leterojn al ŝi. — Le roi aime peu la princesse et son fils (à elle). La reĝo amas malmulte la princinon kaj ŝian filon. — L’obstination de l’âne est aussi proverbiale que sa sobriété. La obstineco de l’azeno estas tiel proverba kiel ĝia sobreco. — Tout en les défendant je reconnais leurs défauts. Kvankam mi defendas ilin, mi konfesas iliajn malbonaĵojn.
Remarque. — N’employez donc jamais sia, si l’objet n’appartient pas au sujet et au sujet même de la proposition où il figure ; ou si le possédé est sujet. Quand cette double condition n’est pas remplie, il faut toujours prendre lia, ŝia, ĝia, illia, selon les cas.
Exemples. — Pierre a écrit à Paul de lui amener son chien. Petro skribis al Paŭlo, ke li alkonduku al li sian hundon (sian, parce qu’il s’agit ici du chien de li, Paul, sujet de la proposition où figure sia). — Mais Petro skribis al Paŭlo ke li alkonduku al li lian hundon (lian parce que l’objet appartient au sujet de l’autre proposition, Pierre). — Mon père a défendu à Henri d’aller dans sa chambre. Mia patro malpermesis al Henriko, ke li iru en sian ĉambron (sian, parce qu’il s’agit de la chambre de li, Henri, sujet de la proposition où figure sia). — Mais mia patro malpermesis al Henriko, ke li iru en lian ĉambron (lian, parce
