Page:Meyer - Girart de Roussillon, 1884.djvu/131

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
cxiii
vi. — témoignages divers

Actor. De isto Gerardo aliqua reperi in quodam libro metrificato in vulgari, cuus tenor talis est : Gerardus, Burgundionum dux, cognomento de Rousselione, extitit comes comitatus Nerviensis atque Bracbatentis, et usque ad mare fuit possessio sua. Hic in uxorem accepit filiam imperatoris Constantinopolitani, sororem uxoris Karoli Martelli. Hi duo in principio amicitias inter se plurimas habentes, tandem inimicitiæ graves valide exortæ de malo in pejus per longa tempora successerunt. Contra comitatum Haynauci duxit guerras, et prosecutus est eas Gerardus de Vienna, ejus consanguineus, per plures annos. Sed suffultus auxilio Karoli Tuditis (Martel), ipse comes Haynauci in omnibus triumphans, prius destructis castris notabilibus, quæ dicebantur Gerardi Mansus et Mons Gerardi [1] et Castri Viennæ [2], comitatus Nerviensis finaliter pace longa potiti sunt. Hic in dicto suo comitatu plures ecclesias legitur ædificasse, utputa abbatiam de Lutosa, in qua instituit abbatem sanctum Badilorem confessorem, cujus legendam hic consequenter annotavi ; item et ecclesiam beatæ Mariæ Antonensis [3], et illuc misit, prout aliqui ferunt, corpus beati Maximi, episcopi et confessoris et sanctæ Ecclesiæ doctoris eximii, cujus etiam legendam, prout accepi a dicta ecclesia, etiam successive conscripsi.....


Nous avons ici l’analyse partielle d’un poème français (liber metrificatus in vulgari). Ce poème offre avec notre chanson renouvelée une coïncidence importante : c’est que Charles Martel et Girart sont représentés comme ayant épousé les deux filles de l’empereur de Constantinople. L’origine des deux épouses est toute différente dans la vie latine, et on a soutenu que celle-ci s’accordait en ce point avec la chanson primitive[4]. Si donc l’idée de donner pour père aux deux jeunes fil-

  1. Grammont sur la Deure (note de l’édition).
  2. Viane, au midi de Grammont (note de l’édition).
  3. Le chapitre de N.-D. d’Antoing, dioc. de Cambrai.
  4. Voir ci-dessus, p. xxvii, note 2.