Page:Peletier - Dialogue de l'ortografe e prononciation françoese.djvu/197

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
178

quɇ : e mę́mɇ íz diſɇt chenti an quelquɇs androęz d’Italiɇ au lieu des autrɇs, quãti. E ſuis bien d’auis qu’íz n’an úſſɇt pas trop mal : męs qu’íz abuſɇt euidãmant du c dauãt e, i, qu’íz ſonnɇt tãt an Latin qu’an vulguerɇ cõmɇ nous ſonnons notrɇ c aſ‍pire, quand íz prononcɇt Cicero, commɇ ſi nous voulions dirɇ an Françoęs Chicheron, déquéz ſɇ dìt ę́trɇ lɇ ſigneur Dɇbęzɇ : męs il lui plę́t einſi, Mę́mɇs quand íz veulɇt dirɇ notrɇ cha, íz l’ecriuɇt cia, einſi qu’on voę̀t an ciaſcuno, pour chacun, la ou l’i nɇ ſ’antand commɇ point, ni plus ni moins quɇ quand íz veulɇt exprimer cɇ quɇ nous ſinifiɇ notrɇ j conſonɇ, íz męttɇt gi : cõmɇ giamai gieſu, gioſefo. E nɇ voę̀ aucunɇ appparancɇ quant au c : car ſ’iz panſɇt quɇ lɇ c pur ſɇ doęuɇ einſi ſonner auant e, i, pourquoę lɇ ſonnɇt íz ſi diuęrſɇmant auant a, o, u ? e ancorɇs pourquoę lɇ ſonnɇt íz ſi diuęrſɇmant, mę́mɇs auant e, i, quand il ę́t accompagnè dɇ l’aſ‍piration ? commɇ κ greq. Parquoę ni nous ni eus n’an vſons bien quand nous lɇ