ußɇt pù falhír : parquoę lɇ vulguerɇ apprint a dirɇ ſciancɇ, conſciancɇ, dilig’ancɇ. Voęrɇ dɇ ſortɇ qu’aujourdhui cɇ nous ę́t vn patron qui nous dɇmeurɇra a jamęs : e ſi nous proferions ſciencɇ, diligencɇ par lɇ vręi e Latin, nous nous fɇrions moquer. E combien qu’aujourdhui la prolatiõ Latinɇ ſoę̀t vn peu eclęrciɇ, ſ’il auɇnoę̀t toutɇffoęs quɇ nous prinſions la liberte dɇ tirer quelquɇ mot nouueau du Latin an cettɇ tęrminę́ſon ou ſamblablɇ (cõmɇ pour examplɇ, ſi nous diſions dɇ reminiſcentia, reminiſçancɇ) nous nɇ l’oſɇrions proferer autrɇmant quɇ par a. Autant ę́t il dɇ Firmamentum, teſt amentum : déquéz nous diſons Firmamant, teſt amant. Dɇ mę́mɇ, par cɇ quɇ du tans barbarɇ on prononçoę̀t michi, nichil au lieu dɇ mihi, nihil : la ou íz falloę́t ſi doublɇmant, quɇ ſans la pourɇte du tans qui lɇs ſauuoę̀t, jɇ nɇ croę̀ point qu’íz n’an úßɇt etè punìz an cɇ mondɇ ici ou an l’autrɇ : nous an auons lɇ mot Françoęs annichiler : au lieu duquel ſi nous vouliõs meintɇnant dirɇ annihiler, dieu ſèt commant ou
Page:Peletier - Dialogue de l'ortografe e prononciation françoese.djvu/211
Apparence