fuisse arbitramur. Multa de lato lumbrico videntur apud Spigelium, & Sennertum, multa apud hunc de verme umbilicali, de crinonibus sub cute. Apud Panarolum de vermibus cucurbitinis, rostratis ac pilosis ad mille per alvum vivis excretis, sæviente malignâ febre, epidemieâ, ab uno solùm ægrotante.
Experimenta quæ circa lumbricos feci & in praxeos nostræ lib. I. descripsi. Non fuere circa lumbricos terrestres, sed humanos. Muliercula enim quinquaginta ann. nata febre & dyssentaria correpta, ter centum circiter vermes vivos ejecit Romæ anno 1694. Erant longitudine Faseoli, figurâ fere cucurbitini. Injecti in spiritum vini & in infusionem seminum santonici post quinque horas periere. Post novem, in vino, dissolutione aloës, extracti Camædrios, & extracti Tabaci. Die Jovis, horâ decima quinta, positi fuere in oleo amygdalarum dulcium, in succo Limonum, in aqua tetucciana (mineralis est, & salinis principiis abundat) & in vase, mercurio vivo semipleno. Sequenti die Veneris horâ matutinâ in oleo amygdalarum dulcium inveni vivos, sed valde torpidos & imbecilles : vivos verò, vegetos & valde mobiles in aquâ tetuccianâ, in succo limonum, & in vase mercurii. In hoc tamen, mercurii contactum fugiebant, & ad summitatem vasis progrediebantur. Immersi in aquam florum aurantiorum & rosarum, post octo horas convulsionibus correpti, obiere. Atque hæc de lumbricis.
