fontanos latices de corporibus humanis fluxos crederem. Jam statuas et imagines incessuras, parietes locuturos, boves et id genus pecua dictura præsagium, de ipso verò cœlo, et jubaris orbe subitò venturum oraculum. Sic attonitus, immò verò cruciabili desiderio stupidus, nullo quidem initio vel omninò vestigio cupidinis meæ reperto, cuncta circuibam. Tamen dùm lixæ temulento similis ostiatim singula pererro, repente me nescius forum cupedinis intuli.
Et ecce, mulierem quampiam frequenti stipatam famulatione ibidem gradientem, accelerato vestigio comprehendo. Aurum in genis, et in tunicis, ibi inflexum, hic intextum, matronam profectò confitebatur. Hujus adhærebat lateri senex, jam gravis in annis, qui ut primùm me conspexit : est, inquit, Hercules hic Lucius : et offert osculum ; et statim, incertum quidnam, in aurem mulieris obganniit. Quin inquit, etiam, ipse parentem tuam accedis et salutas ? Vereor, inquam, ignotæ mihi feminæ, et statim in rubore suffusus, rejecto capite restiti. At illa obtutum in me conversa, En, inquit, sanctissimæ Salviæ matris generosa
