τρόπους τρεῖς, ἤτοι ὅταν εἰς φωνῆεν μακρὸν λήγῃ καὶ τὴν ἑξῆς ἔχῃ ἀπὸ φωνήεντος ἀρχομένην, οἶον, « οὔτοι μοι αἰτίη, θεοὶ νύ μοι αἴτιοι εἰσίν· » ἢ ὅταν βραχεῖ ἢ βραχυνομένῳ ἐπιφέρωνται δύω σύμφωνα, ὅπου τὸ μὲν δεύτερον ἀμετάβολον, τὸ δὲ ἡγούμενον καθ’ἓν ἄφωνόν ἐστιν, οἶον, « Πάτροκλέ μοι δειλῇ πλεῖστον κεχαρισμένε θυμῶ· » ἢ ὅταν βραχεῖα οὖσα καταπεραιοῖ εἰς μέρος λόγου καὶ τὴν ἑξῆς ἔχῃ ἀπὸ φωνήεντος ἀρχομένην, οἶον, « Νέστορα δ’οὐκ ἔλαθεν ἰαχὴ πίνοντά περ ἔμπης.
12. Περὶ λέξεως.
De dictione.
Λέξις ἐστὶ μέρος τοῦ κατὰ σύνταξιν λόγου ἐλάχιστον.
13. Περὶ λόγου.
De sermone.
Λόγος δέ ἐστι πεζῆς τε καὶ ἐμμέτρου
յեղանակս երիս. կամ յորժամ ՚ի ձայնաւոր երկայն յանգեսցի, և ժետինն ունիցի ՚ի ձայնաւորէ հաւացաետլ, որզան. ինձ բնաւ ես ոչ դու երիք պատճառք արև, այլ՝ ածքն և կամ յորժամ աղաւտի և աղաւտացելոյ ձայնաւորի վերաբերիցին երկու ձայնորդքն, որոց երկրորդն՝ նայ է իսկ առաջնորդն՝ ըստեղաձայն[1], հիզան. Պատրոկողէ ինձ հիւքիս կաւրի յոյժ սիւրեցեալ անուձին. և կամ յորժամ սուղ իցէ և եդերեցի ՚ի մասն բանի, և զhետինն ունիցի ՚ի ձայնաւորէ հաւացեալ. որպիսի. զՆեստոր ոչ խաւբեաց խաւուշին[2] թէւպէտ և յումապէր։
ժա՟. Յաղագս բառի։
Բառ է մասն դուզնաքեայ ըստ բաղդասութեան բանի։
ժբ՟. Յաղագս բանի։
Բա՛ն է հետեակ բառի շա-
