iio Descartes et Beeckman. 24-25.
agnofcere, quae fit proportio inter CF & CD : quod longius eft.
Eodem pado illud concipietur, fi quis dixerit fonum aures ferire multis iâ:ibus% idque eo celerius quo fonus acutior efl. Tune enim, vt fonus AB perveniat 5 ad vniformitatem cum fono CD, débet tantùm aures ferire quinque idibus, dum CD femel feriet. Sonus autem CF non tam cito redibit ad vnifonantiam ; non enim id fiet, nifi poft fecundum idum foni CD, vt patet ex I demonflratione fuperiori. Idemque explica- 10 bitur, quocumque modo fonum audiri concipietur.
Tertia minor ex ditono, vt quarta à quintâ ; ideoque quartâ imperfedior eft, vt ditonus quintâ. Nec ideo prohibenda eft in Muficâ ; illa enim ad variandam quintam non eft inutilis, immô necelTaria. Cùm enim i5 odava vbique audiatur in vnifono, hsec varietatem afferre non poteft, cùm femper ponatur, nec folus ditonus fufficit ad varietatem : nulla enim effe poteft, nifi ad minimum inter duo ; quapropter ei tertia mi- nor adiunda eft, vt illse cantilense, vbi frequentiores 20 funt ditoni, dift"erant ab ijs in quibus fœpius tertia minor iteratur.
Sexta major procedit à ditono, eâdemque fere ra- tione participât hujus naturam, atque décima major & décima feptima. Ad quod intelligendum, afpicienda 25 eft prima figura *", vbi in numéro quatuor, décima quintâ, odava & quarta reperiuntur. Qui numerus primus eft compofitus, & qui per binarium, qui oda- vam repraefentat, ad vnitatem vfque refolvitur. Vnde
a. Voir ci-avant, p. 61-62 (xii).
b. Pa^c oS.
�� �
