ii6 Descartes et Beeckman. îo-si.
per quem, vt vere per gradum, facilius & abfque tam insequali fpiritûs contentione ad B afcendamus.
Vnde patet, gradus nihil aliud efle, quàm médium quid inter confonantiarum termines ad illorum inse- qualitatem moderandam, & per fe non habere fatis 5 fuavitatis vt auribus poffint fatisfacere, fed tantùm fpedari in ordine ad confonantias. Adeo vt, dum per vnum gradum vox incedit, nondum auribus fatisfiat, donec ad fecundum pervenerit, qui idcirco cum priori confonantiam débet generare. Ex quibus facile dilui- lo tur obiedio fuperior.
Prseterea, hsec vera ratio eft, quare potius in voce fucceffivâ gradus admittantur, quam nonse aut fepti- mse, quae ex gradibus oriuntur, & aliquse harum mino- ribus numeris confiant quam gradus : quia fcilicet i5 huiufmodi intervalla minimas confonantias non divi- dunt, neque ideo pofTunt inaequalitatem quse eft inter illarum termines moderari.
Neque plura de graduum inventione; quos quidem ex divifione ditoni bifariam, vt ditonus ex divifione 20 quintse, oriri pofTem probare; atque inde multa, quse ad illorum perfediones varias attinent, deducere. Sed longum foret, atque ex didis de confonantijs poteft intelligi.
lam verô de ordine, quo gradus illi in toto oda- 25 vse fpatio conftituendi fmt, eft agendum. Quem dico necef fariô efle debere talem, vt fempèr femitonium maius habeat vtrinque iuxta fe tonum maiorem, item & tonus minor : cum quo fcilicet hic ditonum compo- nat, femitonium verô tertiam minorem iuxta illa quae 3o
�� �
