^2 Descartes et Beeckman.
��(III)
Chordce majores, intaclas minores & confonautes, taélœ, movent.
Obfervavit^ Renatus Pido cordas teftudinis infcriores, id eft bafliores, puUas, movere evidenter ipfis confonantes acutiorcs ; acutioribus verô pulfis, graviores non ita evidenter moveri '^. Quod infertur ex meis u-îthefibus : craffiores cnim globi, qui graves fonos efficiunf^, majoribufque intervallis jadi", aptiores funt tangere, fortiterque quicquam impellere.
[Fol. 100 recto, col. 2, l. 41 -5 1.)
��(IV) Phyjico-mathematici paucijjimi.
Hic Pido cum multis Jefuitis alijfque ftudiofis virifque dodis ver- fatus eft. Dicit tamen fe nunquam homineni ' rcperilfe, prœter me, qui hoc modo, quo ego gaudeo ?, ftudendi utatur, accurateque cum Mathematicà Phyficam jungat. Neque etiam ego, pritter illum, nemini locutus lum hujufmodi Itudij.
[Fol. 100 verso, col. i , l. i-Q.)
a. MS. : ob/ervabit. Mais parfois b est écrit pour v.
b. Sic (MS.), et non chordas.
c. Voir ci-après, Compendium Musicœ, p. 12 (1 r<^ édit.).
d. Qui. . . efficiunt. Conjecture. — MS. : Quos graves fonijiciunt.
e. Après ^y'atî;', pas de virgule (MS.).
f. MS. : eniminem. Lire peut-être neminem, comme nemini, trois lignes plus bas.
g. Ibid. : le g initial esta peine lisible, et on pourrait aussi bien lire : aiideo.
�� �