πλείστα. Γίνεται οε καΐ’υπό φρενας ισ/υρώς, ήσσον δε πολλον’διάτασις [χεν γαρ φρενίον πλατειη και άντικειίΑενη, φύσις δε ^ νευροίδεστε’ρη τε και ισχ^υροτε’ρη, διο ήσσον ^ επώδυνα εστί. ^ Γίνονται δε και περί ταύτα "^ και πο’νοι και φύ[χατα.
25. Πολλά δε και άλλα και’εσο) και εξοί του σώαατος εϊδεα σχημάτων, α’μεγάλα αλλήλων διαφε’ρει προς τα παΟ/’ματα και ^ νοσέοντι και υγιαίνοντι, οιο•^ κεφαλαι σμικραι ή μεγάλαι, τράχηλοι λεπτοί η παχέες,’° μακροί η « (ϋραχε’ες, κοιλίαι μακραι η στρογγυλαι,’* θώρηκος και πλευρε’ιον πλατύτητες η στενότητες, » και άλλα μύρια, â δει πάντα ειδέναι ή διαφε’ρει, όπως, τα αίτια εκάστων εί• δώς, ορθώς’* τηροίης.
24. Περί 15 δε δυνάμιων ^υμΐον, αύτεων τε έκαστος ο τι δύναται ποιε’ειν τον άνΟρωπον εσκε’φΟαι, και πρότερον ειρηται, και τάς ςυγγενείας ως ίγουσι προς αλλήλους. Λεγο) δε το τοιούτον • ει γλυκύς χυμός’•’μεταβάλλοι ες άλλο είδος, μη άπο « ’ξυγκρησιος, αλλ’αύτος εςιστάμενος, ττοΐός τις’* πρίοτος γένοιτο, πικρός, ^ αλμυρός, η στρυφνός, η δ ; υς ;’9 Οιμαι μεν, οξύς. ^° Ό άρα οξύς χυμός’■ » άνεπι-
1 ἀπὸ 2235, 2141, 2145, 2142, 2144, 2140. άττ&οΐί’να ; pro φρενας 2140, 2235. —’ίιάστασις 2255, 2145, 2141, 2145, 2255, 2142. ττλάττ, 2145. πλατεϊ Μ. R. ap. Charl. — ^ νεύρων’ττερε’η 2145, 2142, 2141, 2143, 2253, 2140, 2144. — ^ Ιη marg. έπικηνίυνα 2255. εστίν 2255. — = γίνεται 2255, 2140, 2253, 2145, 2141. και οηι. 2253. — *• καΐ ora. cod. S. ap. Foes. — * εϊσω 2253. — * Une correction dans 2253 a changé αεγάλα en ρ.ε’γα. — 9 νοσούν τι 2255. —’° νώτοι ante μακροί 2235, cod. S. ap. Foes., Imp. Samb. ap. Mack. — « ■ βραχείς 2253. —’^ θώρ/, /.ες ; /.y.i cm. πλευρών ; vi om. 2253. — » και cm. 2253. —πάντα ταύτα 2233. γι διαφέρει εΐίε’να•. 2255. — ■’* φυλάσσεται ρΓΟ-ΛροΪΛς 2233. — Cette phrase se lit ainsi dans toutes les éditions:Περί 8i δυνάμιων χυμών, αύτε’ων τε έκαστος ο τι δ’ύναται ποιε’ειν τον άνθρωπον, εσκεφθαι, ώσπερ και πρότερον ειρέαται, τάς ξυγγενείας ώς εχουσι προς ά^Λχλους. Les traducteurs ont rendu έσκεφθα• par il faut considérer ; mais je ne connais aucun exemple d’un parfait infinitif pris dans le sens de Pimpératif, surtout dans un traité didactique comme celui-ci ; car ce ne sont pas ici des propositions détachées comme dans les ylphorismes. Ensuite, avec celte interprétation, que faire de τε après αύτεων ? La phrase mo semble donc altérée, et elle présente des difficultés que les éditeurs ne paraissent pas avoir aperçues. Le ms. 2555 est conforme aux imprimés ; les manuscrits —2145, 2141, 2140, 2143, 2144, n’eu diffèrent que parce qu’ils ont άλλτ.λας au lieu (Ι’άλλτίλ&υ ;. Le manuscrit 2253 lit autrement; il a : Περί hï ^υνάαιων 7_υ[Αών aùrmv τε έκαστος irt δύναται tvcuTv τον άνθρωπον έσκε’φθαι • και ττρο~ι^νι εί’ργ-, ται • και τ-/•, ν συ-γ-^ε’νειαν ώς εχουσι προς άλλτ, λους. On voit, outre des différences de dialecte, qu’il n’a pas ώσ— ερ, qu’il lit είρτιται au lieu d’εΐpε’αταt, qu’il ajoute και après είρ-^ται et qu’il a ττ, ν συγγενειαν au lieu du pluriel. Je pense que, sans recourir à des restitutions conjecturales ( moyea que je redoute et dont je ne fais usage qu’en désespoir de cause), il est possible, à l’aide du manuscrit 2253, d’avoir une leçon qui ne fait aucune violence au sens et qui, sans doute, n’est pas éloignée du texte primitif. Pour cela, je supprime seulement ώσπερ, j’admets και devant τάςσυ-|’γενείας, elje regarde έσκ-’φβαι comme régi par la proposition ττερί. Peut-être même, si la plus grande réserve i-.e me semblait nécessaire, aurais-je pu suppléer la préposition, et lire après —/υαώ•/ : και περί του αύτε’ων έκαστος… έσκεφθαι. — "" έών f ;.cταβαλλωv εις 2253. —’7 συγκρνίσιος 2253. ξυγκρτ]σιως 2141. συγκυρτ.σεως 2255.άλλα 2255. —’^ αν πρ. 2255. —’9 Sic 2255. —οΐαα’. α. όξ. om. in vulg. et al. codd. Cette addition est ii-dispensable ; il est d’autant plus étonnant que Froben, Focs et leurs successeurs ne l’aient
