que Dieu ſeul a la connoiſſance certaine de ce qui en eſt. Par ou il montre bien, qu’il eût
Hebraeis, vel Gentilibus meceffi ria erat ad fàlutem, fèd inteéta, & complicata fttis fuiffè præfidii, Theologi magno comfènfu decla rant, au&orem adhibemtes Pau lum, qui ad Hebraeos fcribems (c. 11.) Oportet, inquit, acceden rem ad Deum credere, quia eft, & inquirentibus fe renumera tor exiftit. Quem locum enarrans Thomas, Gentilibus, imquit, qui falvi fa&i funt, fufficiebat cre dere, Deum effe remunerato rem, quæ remuneratio non fit, nifi per Chriftum. — Quam eam dem femtentiam in fumma Theo logiæ repetit (2. 2. qu. 2. art.) præ fatur paulo ante (quæft. 1. art. 7.) illis Pauli verbis ommium articu lorum fidem implicitam contineri. Quae igitur objecifti, ea parum, aut nihil videntur obftare, quomimus Ethnici Philofophi, qui Deum effè, & curam gerere rerum humana rum, præmium & pænam pro cw jufque merito retribuentem, credem tes, reéte ex maturæ legibus vixe rumt, filvi fuiffè cenfèamtur, quo im mumero vel in primis fuiffe Ari ftotelem mom tam ex aliorum fer anome, quam ex ipfius fcriptis li cet exiftimare. Nam unum effè Deum Optimum Maximum, quam vis multis mominibus appellatur, ^multis in locis comfirmat, ut in lib. 12. de prima Philofòphia, & lib. de mundo ad Alex : itemque in lib. de motu animalium, im quo de i pfius immobilitate, & fumma p0 tentia Iovis momine memoravit. Eumdemque curam gerere rerum humamarum, & fàpientes maxi auediligere & remunerari, iEth.lib, 1’ome V. Part. 1.
10. (cap. 9.) teftatur. Quod vero pertimet ad Ariftotelis mores, fcio ab ejus iniquis, & invidis Stoicis, Epicureifjue fimiftros quoflam de ipfo fèrmones fìtos fuiffe ad Ari ftotelicae do&rinae de moribus au &oritatem minuemdam, ut qui in gemio & rationibus pares effè mom poteramt, hunc memduciis, & ca lummiis oppugmaremt, vulgoque per fuaderemt, Ariftotelis vitam ab ora tione difcrepaffe, ab eodemque fua, dogmatu comtrariis faétis, quoruin eft majus quam orationis teftimo mium, fuiffe dammata. Ariftote les enim, qui omnem de moribus do&rinam ad commumem hommtimum fènfum, qui vim habet legis muatu ralis, & proborum hominum com fuetudinem prudentiffime accom modavit, fummum bonum, de quo eft ommis Philofophorum diffeiifio, in ufu virtutis mom impedite collo cavit. Hanc enim partim adver fit valetudine & calamitatibus, partim imopia earum rerum impe diri docuit, quæ res adjumenta funt ad ufus vitae, tum neceffarior, , stum etiain liberales. ftaque vir tutem in fummo bomo, quæ felici èas quoque momimatur, primcipem locum obtimere, bomm tamem cor poris, & extermi adeffe oportere, me virtus utilibus, aut etiam me ceffàriis adiminiculis, ύ quafi in frumentis deftituta, infirmior fit ad officia, & res præclaras geren das. Sed mec fime voluptate vi tam beatam comttingere fcripfit, non quavis, fèd ea, quæ ex ufu, & ingemerato habitu virtutis exiffìt, iramque & cupiditatem, & cæte rw affe&us, fi modum teneant,
Tome V. Part. I. D
