XVI.
Ὃταν κλαίοντα ἴδῃς τινὰ, ἐν πένθει, ἢ ἀποδημοῦντος τέκνου, ἢ ἀπολωλεκότα τὰ ἑαυτοῦ, πρόςεχε, μή σε ἣ φαντασία συναρπάσῃ, ὡς ἐν κακοῖς ὄντος αὐτοῦ τοῖς ἐκτός. Ἀλλ᾽ εὐθὺς ἔστω πρόχειρον, ὅτι, Τοῦτον θλίϐει οὐ τὸ συμϐεϐηκός· ἄλλον γὰρ οὐ θλίϐει· ἀλλὰ τὸ δόγμα τὸ περὶ τούτου. Μέχρι μέν τοι λόγου, μὴ ὄκνει συμπεριφέρεσθαι αὐτῷ, κἂν οὕτω τύχῃ, καὶ συνεπιστενάξαι· πρόςεχε μέντοι, μὴ καὶ ἔσωθεν στενάξῃς1.
XVII.
Μέμνησο, ὅτι ὑποκριτὴς εἶ δράματος, οἵου ἂν θέλῃ ὁ διδάσκαλος· ἂν βραχὺ, βραχέος· ἂν μακρὸν, μακροῦ. Ἂν πτωχὸν ὑποκρίνασθαί σε θέλῃ, ἵνα καὶ τοῦτον εὐφυῶς ὑποκρίνῃ· ἂν χωλὸν, ἂν ἄρχοντα, ἂν ἰδιώτην. Σὸν γὰρ τοῦτ᾽ ἔστι, τὸ δοθὲν ὑποκρίνασθαι πρόςωπον καλῶς· ἐκλέξασθαι δ᾽ αὐτὸ, ἄλλου.
XVII.
Κόραξ ὅταν μὴ αἴσιον κεκράγῃ, μὴ συναρπαζέτω σε ἡ φαντασία· ἀλλ᾽ εὐθὺς διαίρει παρὰ σεαυτῷ, καὶ λέγε· ὅτι, Τούτων ἐμοὶ οὐδὲν ἐπισημαίνεται, ἀλλ᾽ ἢ τῷ σωματίῳ μου, ἢ τῷ κτησειδίῳ μου, δοξαρίῳ μου, ἢ τοῖς τέκνοις, ἢ τῇ
1. Voyez ce que nous avons dit dans l’Introduction sur le genre de sympathie et de pitié propre aux stoïciens. Comparez les passages où les divers évangélistes ont recueilli les larmes de Jésus, les marques de compassion qu’il donne à la ville de Jérusalem, à la fille de Jaïre, à la multitude, son amour tout particulier pour son disciple saint Jean, et aussi son affection pour Lazare. Il n’a pas voulu, devant le tombeau de ce dernier
