Page:Parépou - Atipa, 1885.djvu/50

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.

— D’accò, dit Atipa, mo ca vini. Si la clòche bois, Cacalapapié la, té la toujou, nous té entré prend oune coup l’sec.

— Et òte bò la, montré Couillé, li gain oune.

— Enwa, mo fi, dit Atipa, mo mal qué ça moune yé la ; mo pou ca entré pas. Nous té wa allé pi loin ; mé, jodla, mo préssé. Dimanche, à qui lhò nous wa pati ?

— Grand bonmantin, réponne Couillé, à cinq kihò.

— Cé ça, courage, frè ! dit Atipa.

Lò li passé là-sous crique qué Dorilas.

— Veillé to pied, dit Atipa ; a ici la, moune yé la ca jité canavant. Athò la, yé pou ca anttendne nè vhè encò, yé ca jité, grand jou.

Lò yé trounein pitit larie voltai la, pour rivé la case, yé wai Vellong, là-sous so galérie, ca fait oune quatòze, qué oune nègue. Oune tas moune té la, ca gadé.

Hipp ! Dorilas rété aussi. Li wulé mêlé la zaffai houomme yé la.

Coument mo ca palé ou la, Vellong, toésé li, hein ! Si so oueil té ça fisi, Dorilas té tombé caba.

— A qui ça mo Atipa, ca wai la ? Zaffai cabrite, a pas zaffai mouton, dit Atipa, qué còlè. To pas connaite moune yé, la to pas savé