c aſp ire, lɇquel nous auons tout vn, quant a la prolation, auęc les Eſp agnóz : Car quand íz diſɇt, hechar, prouecho, mucho, nochɇ, íz lɇ pronõcɇt cõmɇ nous pronõçons, chartier, choſɇ, mouſchɇ : e cɇla leur ę́t pęrpetuęl : męs nompas a nous qui ecriuons ſans propos, Caract erɇ cholerɇ, melancholiɇ, echolɇ, dɇ peur qu’on nous eſt mɇ mauuęs Grę́z ou mauuęs Latins : Vrei ę́t qu’il dɇmeurɇ an beaucoup d’autrɇs moz qui vienɇt du Greq. commɇ an archéuę́quɇ, archediacrɇ, archɇprę́trɇ, chiromancɇ, architect urɇ, męs außi ſɇ prononcɇt il : E cɇ pour rę́ſon qu’an Françoęs on à touſiours panſè quɇ χ Greq, e ch, Latin ſe duſſɇt einſi profere. E partant tous les nons qui an ſont tirèz ſɇ prononcɇt einſi an Françoęs. Car c’ę́t pourneant qu’aujourdhui aucuns ſ’efforcɇt dɇ prononcer arquitect urɇ, e arquitrauɇ, an ecriuant toutɇffoęs architect urɇ e architrauɇ par c aſp irè par cɇ quɇ meintɇnant il ę́t trop tard dɇ vouloę̀r corriger l’antiquite quant a la prolation. E plút a dieu quɇ cɇla nɇ fút vrei qu’an cɇ paſſagɇ ſeul. Pour ſuiurɇ no-
Page:Peletier - Dialogue de l'ortografe e prononciation françoese.djvu/195
Apparence