Voici, à titre de curiosité, celle qui m’était destinée :
Die hesterno, societas quædam arti musicæ inter nosmet-ipsos
colendæ dedicata annos quinquagenta ab origine suâ prospere actos
auspiciis optimis celebravit. Adera dux et signifer ipse qui
Musarum in choro velut Apollinis Musagetæ vicem tam diu, tam
feliciter gessit. Aderant etiam alii artis tam jucundæ Professores
illustres, quorum e numero nonnullos o gentibus inter se diversis
ad nos devectos titulo nostro hodie decoramus. Ceteris autem et
ætate et experientia excellit vir gentis vicinæ inter lumina
numeratus, qui memoria prope incredibili præditus, Musas
Mnemosynes, fuisse filias suo exemplo luculenter comprobavit.
Musicæ sacræ interpres quam doctus, artis musicæ existimator quam
subtilis existitit ! Quot terras ipse peragravit ! in quot orbis
terrarum regiones, coram quanta audientium multitudine, fama ejus
exivit ! Lætamur eum, qui olim ignis cœlestis datorem Promethea
celebravit, ipsum inter tot gentes artis musicæ numera cœlestia
toties tam feliciter dispersisse. Lætamur etiam Samsonis scriptorem
celeberrimum Phrynes ex fabula laudis suæ coronæ flores novos nuper
intexuisse.
Le dux et signifer, comparé à Apollon Musagète, est M. Stanford, depuis longtemps directeur des concerts de la Société, appelé actuellement à Londres pour occuper, au Royal College of music, un poste important.
Après la cérémonie, lunch d’apparat chez le président, prévôt du Christ’s College, en l’honneur des docteurs qui y assistent, en costume, et promenade dans les jardins où l’on admire l’ « arbre de Milton ». On a soin de nous prévenir charitablement que cet arbre, un très antique mûrier, n’a