Page:Van Bever - Les Poètes du terroir, t1, Delagrave.djvu/429

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
407
BRETAGNE

III

Or, quiconque eût vu le vieux roi endormi, eût été saisi d’admiration.

D’admiration en le voyant dans son manteau de pourpre, ses cheveux blancs comme neige flottant sur ses épaules, et sa chaîne d’or autour de son cou.

Quiconque eût été aux aguets, eût vu la blanche jeune fille entrer doucement dans la chambre, pieds nus !

Elle s’approcha du roi son père, elle se mit à genoux, et elle enleva chaîne et clef.

IV

Toujours il dort, il dort, le roi. Mais un cri s’élève dans la plaine.

— L’eau est lâchée ! la ville est submergée !

— Seigneur roi, lève-toi ! et à cheval ! et loin d’ici ! La mer débordée rompt ses digues !




III

Hag ana neb en defe gwelet
Ar roue koz war he gousked,
Mourbed vije bet souezet,

Souezet gand lie bail moug,
Kag he vleo gwenn-kann war he choug
He alc’houe aour ekerc’h'n he c’houg.

Neb a vije bet er c’heden.
En defe gwelet ar verc’h wenn
Goustad o vont tre, diarc’hen.
 
Tostat re oud he zad roue,
Ha war he daoulin’n em stoue,
Ha ribla re sug hag alc’houe.

IV

Ato e hun, e hun ann ner.
Ken a glevet hed al laouer :
— Laosket ar puns ! beuzet ar ger ! —

— Otrou roue, sar diallen !
Ha war da varc’h ! ha kuit a-grenn !
Ma’r war redek dreist he lenu ! —