Page:Van Bever - Les Poètes du terroir, t1, Delagrave.djvu/433

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
411
BRETAGNE

Et l’intendant a dit : — Ta tête, vassal, fera le poids. —

Et, tirant, son épéc, il a coupé la tête de votre fils.

Puis il l’a prise par les cheveux, et il l’a jetée dans la balance.

Le vieux chef de famille, à ces mots, pensa s’évanouir ;

Sur le rocher il tomba rudement, en cachant son visage avec ses cheveux blancs ;

Et, la tête dans la main, il s’écria en gémissant : — Karo, mon fils, mon pauvre cher fils !

II

Le grand chef de famille chemine, suivi de sa parenté ;

Le grand chef de famille approche, il approche de là maison forte de Noménoë.

— Dites-moi, chef des portiers, le maître est-il à la maison ?


Ken a Lavaraz ar merer ;
— Da benn, gwaz, a rai ann arfer.

Ha peg enn he glenv en deuz gret,
Ha penn ho map en deuz troc’het.

Hag enn he vleo en deuz kroget,
Hag er skudel neuz hen tolet.
 
Ann ozac’h koz dal’ m’he glevas,
Tost a oa d’ean ken na zemplaz ;
 
War ar garreg a gouezaz krenn,
Kuzet he zremm gand he vleo gwenn :

He benn enn dorn, o lenva maour :
— Karo, va mab, va mabik paour ! —

II

Ann ozac’h-meur o vont enn hent,
Gant han war he lerc’k he gerent ;
 
Ann ozac’h-meur o vont e-biou
E-biou ker-veur Neumenoiou.

— Leveret-hu d’in penn-treizer
Hag hen ma ann otrou er ger.