Page:Van Bever - Les Poètes du terroir, t1, Delagrave.djvu/436

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
414
LES POÈTES DU TERROIR

III

Noménoë a fait ce qu’aucun chef ne fit jamais :

Il est allé au bord de la mer avec des sacs pour y ramasser des cailloux,

Des cailloux à offrir en tribut à l’intendant du roi chauve[1].

Noménoë a fait ce qu’aucun chef ne fit jamais :

Il a ferré d’argent poli son cheval, et il l’a ferré à rebours.

Noménoë a fait ce que ne fera jamais plus aucun chef :

Il est allé payer le tribut, en personne, tout prince qu’il est.

— Ouvrez à deux battants les portes de Rennes, que je fasse mon entrée dans la ville.


III

Ann Nrumenoiou en deuz gret
Pez na reaz bis tiern e-bed :

Mont gand sier war ann ochou,
Evit dastumi meinigou,

Meinigou da gas da ginnik
Da verer ar roue moalik.

Ann Neumenoiou en deuz gret,
Pez na reaz bis tiern e-bed :

Houarna he varc’h gand arc’hant fin,
Hogen he houarna gin-oc’h-gin.
 
Ann Neumenoiou en deuz gret
Pez na rai biken tiern e-bed :

Monet da bea ar c’hinnig,
Evit-han da voud pendevik.

— Digoret frank persier Roazon,
Ma ’z inn tre er ger war-con.

  1. L’empereur Charles, surnommé le Chauve.