Page:Van Bever - Les Poètes du terroir, t1, Delagrave.djvu/437

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
415
BRETAGNE

C’est Noménoë qui est ici avec des chariots pleins d’argent.

— Descendez, seigneur ; entrez au château ; et laissez vos chariots dans la remise ;

Laissez votre cheval blanc entre les mains des écuyers, et venez souper là-haut.

Venez souper, et, tout d’abord, laver ; voilà que l’on corne l’eau ; entendez-vous[1] ?

— Je laverai dans un moment, seigneur, quand le tribut sera pesé.

Le premier sac que l’on porta (et il était bien ficelé),

Le premier sac qu’on apporta, on y trouva le poids.

Le second sac qu’on apporta, on y trouva le poids de même.

Le troisième sac que l’on pesa : — Ohé ! ohé ! le poids n’y est pas !


Ann Neumenoiou zo aman,
Kirri leunn a arc’hant gant-han.

— Diskennet, otrou, deut enn ti,
Ha list ho kirri er c’hardi.

Ha list ho marc’h gwenn gand ar flec’h.
Ha deut-hu da goania d’ann nec’h.

Deut da goania, ’kent, da walc’hi :

Korna ’reer ann dour ; kievet-hui ?

— Gwalc’hi rinn, otrou, bremaik,
Pa vezo poezet ar c’hinnig.
 
Kenta sac’h a oe digaset,
Hag hea er c’hiz mad liammet,
 
Kenta sac’h a oe digaset,
Ar poez enn han a oe kavet.
 
Eilved sac’h a oe digaset,
Rompez ive a oe kavet,

Tride sac’h oe poezet : — Hola !
Hola ! hola ! fallout a ra !

  1. On se lavait les mains, au son du cor, avant le repas.