C’est Noménoë qui est ici avec des chariots pleins d’argent.
— Descendez, seigneur ; entrez au château ; et laissez vos chariots dans la remise ;
Laissez votre cheval blanc entre les mains des écuyers, et venez souper là-haut.
Venez souper, et, tout d’abord, laver ; voilà que l’on corne l’eau ; entendez-vous[1] ?
— Je laverai dans un moment, seigneur, quand le tribut sera pesé.
Le premier sac que l’on porta (et il était bien ficelé),
Le premier sac qu’on apporta, on y trouva le poids.
Le second sac qu’on apporta, on y trouva le poids de même.
Le troisième sac que l’on pesa : — Ohé ! ohé ! le poids n’y est pas !
Ann Neumenoiou zo aman,
Kirri leunn a arc’hant gant-han.
— Diskennet, otrou, deut enn ti,
Ha list ho kirri er c’hardi.
Ha list ho marc’h gwenn gand ar flec’h.
Ha deut-hu da goania d’ann nec’h.
Deut da goania, ’kent, da walc’hi :
Korna ’reer ann dour ; kievet-hui ?
— Gwalc’hi rinn, otrou, bremaik,
Pa vezo poezet ar c’hinnig.
Kenta sac’h a oe digaset,
Hag hea er c’hiz mad liammet,
Kenta sac’h a oe digaset,
Ar poez enn han a oe kavet.
Eilved sac’h a oe digaset,
Rompez ive a oe kavet,
Tride sac’h oe poezet : — Hola !
Hola ! hola ! fallout a ra !
- ↑ On se lavait les mains, au son du cor, avant le repas.